Het leven in Pamongan

Het is 05:00. Ik schiet wakker door geluiden die ik niet kan plaatsen. Langzaam dringt het door dat het een moskee is, die naast het hui staat. De gebeden gaan verder terwijl de koe ook even laten dat ze m'n nieuwe buurvrouw is. Ik draai me nog een keer om, want een week geleden was dit nog het tijdstip waarop ik thuis kwam om mijn roes uit te slapen. Het harde need, wat steeds harder en harder gaat voelen, laat me de nieuwe pogingen om nog wat te slapen niet toe. Ik vind het best spannend om m'n bed uit te gaan, want ik weet totaal niet wat me staat te wachten. Ik trek wat warme kleding aan, want vannacht ben ik een aantal keer wakker geworden door de kou.
Ik loop lekker warm aangekleed mijn kamer uit. Het eten staat al op tafel. Het is ondertussen 05:30. De rijst staat nog na te stomen en de geur van Indonesisch eten komt op me af. Het enige wat door mijn hoofd schiet is; HOE DAN?! Vrolijk komt mijn ibu (moeder) naar me toe: Pagi! Maken, makan! (goedemorgen, ga eten, ga eten). Ik weet haar duidelijk te maken dat ik eerst even naar de wc wil. Ze leidt me de weg via de keuken. De keuken is een donkere ruimte. Er valt wat ochtend licht via de ruimtes tussen de stenen muren. De geur van een vreugde vuur komt op me af. Het vreugde vuur blijkt het fornuis te zijn, wat net een halve meter hoog is. Het is een soort van stenen tafel met een gat in het midden. Daarin staat een pan, die wordt verwarmd door het vuur eronder. Ibu wijst naar de deur waar ik de wc en de badkamer kan vinden. Ik open de deur gemaakt van bamboo en zie daar mijn grootste vrees. Een wc soals ik ' em alleen in de Frankrijk langs de weg heb gezien en daardoor een ligte trauma heb opgelopen. Opnieuw komt de vraag; HOE DAN?! Voor de zekerheid trek ik maar heel mijn broek uit. Het plassen gaat me aardig af. Ik pak een emmer water, wat uit een soort van voederbak komt naast de wc. Natuurlijk maak ik er een heel waterballet van tijdens het ' doortrekken' en probeer voorzichtig mijn broek weer aan te krijgen. Ook dit gaat eigenlijk best goed. Ik loop naar de ruimte naat de wc om m'n handen te wassen. En jawel, ook daar tref ik ik een voederbak aan gevuld met water wat moet doorgaan voor douche.
De zon schijnt door de muren heen die van bamboo zijn gemaakt. Ik hoor de bladeren van de bananenbomen tegen elkaar aan slaan. Het lijkt alsof het regent. Gelukkig regent het niet en doet de zon goed z'n best om het dorpje weer goed op te warme na een koude nacht.

Mijn huisgenootjes zitten al aan tafel als ik terugben. Het is moeilijk met ze te communiceren, want Hwa het Koreaanse meisje, spreekt geen Engels en het Indonesische meisje Mary gebrekkig. Uit beleefdheid schep ik war rijst en groente op en doe een poging om het naar binnen te krijgen. Jeetje, wat smaakt het goed. Maar laten we eerlijk zijn om 06:00 zit ik toch echt liever aan mijn soya yoghurtje met groene thee in plaats van een Indonesische rijsttafel.
Het zoontje van 1.5 jaar komt vrolijk op zijn piepschoenen binnen. Het waren de schoenen dus die een uur geleden zorgde voor een spontane hoofdpijn- aanval. Het jongetje loopt helemaal te kieren. Tot dat hij mij ziet. Hij stopt met lopen en komt in een soort van standbeeld houding. Hij kijkt me aan, kijkt naar z'n moeder en zet het op het krijsen. Krijsen alsof hij een wezen ziet die van een andere planeet komt. Het komt door mijn blonde haren en blanke huid. Hij had het nog nooit eerder gezien, legt Mary uit. Welkom bij mijn dagelijkse ochtend ritueel in Pamongan.


Hoe bizar het ook klinkt. En ik zou nooit hebben verwacht dat ik het volgende zou schrijven, maar het went en ik voel me erg gelukkig met al het puren om mij heen. Mijn eerste dag zou ik nooit vergeten, maar als je je er eenmaal aan over hebt gegeven voelen deze dagelijkse gebeurtenissen heel gewoon en natuurlijk aan.

Na mijn dagelijkse ochtendritueel (inclusiek het huilende jongetje en de moskee die me om 05:00 wekt) zijn we natuurlijk ' hard' aan het werk. Het vooral mentaal zwaar, want zo'n dorp voelt misschien wel puur aan, maar het kent ook een harde werkelijkheid. Werkelijkheid en de normaal beginnen wel steeds meer door elkaar heen te lopen. En soms lopen ze elkaar een beetje in de weg.
Ik ben voornamelijk bezig met de kinder garden. Zo op het eerste gezicht ziet het er prima uit. Gewoon voor Indonesische begrippen, prima. Totdat we het schooltje gingen leeghalen. De beesten schoten alle kanten op. De poep lag overal en de kasten en tafel hadden nog nooit een nat doekje met water gezien. Gelukkig maken we grote stappen (mede mogelijk gemaakt door het Nederlandse regime).

Het ontbijt begint langzaam ook te wennen. En mijn liefde voor het Indonesische eten groeit met de dag. Wat is het een feest om hier drie keer per dag aan tefel te schuiven. Alle producten worden zo van het land gehaald. De rijstkoker staat altijd vol trots aan. De tofu en tempe wordt hier om een manier bereid, dat je bij het eerste bord al nadenkt over het tweede bord. Alleen haal ik dat nooit.

Mijn andere liefde hier zijn de dieren. Voor mijn buurvrouwen, de koeien (waarvan 1 zwanger is). Als ik uit mijn kamerraampje kijk zie ik staan. Het brengt ook een vreselijk geur met zich mee. Ik stink naar een koe of naar het platteland.
Vorige week was er een kalfje ontsnapt, wat voor veel hilariteit zorgden. Op dat moment was ik met mijn moeder aan het bellen en volgens mij denkt ze nog steeds dat ik een grapje maakte. Maar niets is minder waar. Telefonerend en wel stond ik ineens oog in oog met een doodsbang kalfje. En dat wel voor onze voordeur.

De koeien morgen dan mijn hart hebben, maar dan hebben we het nog niet over de kleine spruiten van het dit dorp gehad. Zelfs de grootste kinderhaatster krijgt hier klapperende eierstokken. Zelfs als ze piepschoenen aan hebben om 05:00 (ook al is dat wel alleen grappig als dat eenmalig gebeurd en niet dagelijks). Over het algemeen zijn het vriendelijke en vrolijke kindertjes. Op school lopen ze allemaal in uniform en de COP teachers zijn ze goed Engelse les aan het geven.

Helaas zijn er ook wat kindertjes die het wat minder goed hebben. Er zijn in Indonesie heel wat kinderen die een weeshuis leven. Een van de vele weeshuizen wordt begeleid door Bob, Eric en Hyun (onze begeleiders vanuit het COP). Wij zijn daar op een van onze vrije zondagen een kijkje gaan nemen. Het is heel indrukwekkend wat daar helemaal gebeurd. Ze worden goed verzorgd en een aantal kinderen zijn aan het revalideren van een operatie een bijvoorbeeld klompvoetjes.
In het weeshuis is ook een baby van drie maanden., Patricia. Ze is door haat ouders achtergelaten omdat zij te arm zijn om voor haar te zorgen. De hormonen gierden door de lichamen van alle Nederlandse meiden. Patricia ging van hand tot hand, totdat ze het zat was en begon te huilen. De nonnen namen haar weg en ze kwam weer snel tot rust.

Brieven uit Nederland
Na een dag hard werken aan de brug liggen Annemijn en ik lekker op een kleedje op de veranda van haar huis. Boek erbij, kopje thee. Het zijn heerlijke momenten. Soms zeggen we uren niets en soms praten we honderd uit. Familie, vrienden, liefdes, ambities en of we al met de broek op onze knieen kunnen plassen. Als Anouk, Ola en Joshua tegen het einde van de middag aansluiten is het een kippenhok. De boeken worden weggegelegd, de iPods gaan uit en de Orea's worden open getrokken. We komen tot de conclusie dat we eigenlijk nooit Orea's in Nederland eten, maar hier verdomd goed smaken. Onze gesprekken worden verstoord als Bob, Eric en Hyun aankomen zetten. Ze vertellen wat ons staat te wachten tijdens ons vrije weekend. We gaan naar Yogakarta. We zijn super enthousiast en opnieuw is het een kippenhok (mannen doen net zo hard mee). Eric deelt mee dat er post is. Post?! Hoe, waar en wanneer? Is er een postadres? Mijn hersenen maken overuren en ik snap er niets van. Ik krijg twee enveloppen. Het handschift van mijn moeder herken ik direct. Ik scheur de envelop open. De tranen springen in mijn ogen. Ik lees de eerst de zinnen de keihard binnen komen. Mijn vader begint zijn zinnen natuurlijk vol met grapjes en zelfspot, precies zoals ik hem ken. Ze zijn tros op me! En vinden me dapper dat ik dot avontuur ben aangegaan.
De tweede envelop kan ik niet plaatsen. Hij is redelijk dik. Opnieuw scheur ik onbehouden de envelop open. Het zijn de meiden! Mijn lieve meiden uit Nederland. Stuk voor stuk hebben ze een persoonlijke brief geschreven, vol met liefden en trots. Er zit zelfs een foto bij. Een foto die is gemaakt tijdens een van de vele leuke avondjes. Vol trots laat ik mijn vriendinnetjes zien. De brievben lees ik een paar keer door. Soms hard op, want er zitten een aantal one-liners tussen. " Je hebt het vast rete naar je zin tussen de lokale pinda volking!" " Je bent een wereldwijf, letterlijk en figuurlijk!" Er is ook een brief vol mooie woorden voor als ik een Bleeehhh- moment heb. Een prachtige Bali- bloem waarin iedere letter van Indonesie is vertaalt naar verhaaltjes en woorden over en voor mij.
Brieven uit Nederland, brieven van mijn ouders en mijn lieve vriendinnen. Brieven die ik nog een aantal keer zal lezen en nooit zal vergeten.


Het leven van een vrijwilliger in Pamongan is goed uit te houden. De bewoners zijn heel warm en ze genieten van onze aanwezigheid. Soms zijn we een atractie en soms behandelen ze je alsof je hier al jaren woont. De projecten verlopen voorspoedig en locals dragen door ook een steentje aan bij. We werken goed samen en leren van elkaar. Annemijn en ik hebben ook meegeholpen aan de brug toen er rotsen verplaatst moetsen worden. Sonny en Indra (Indo's van het COP) stonden met met een mond open toen wij ons die avond geheel vrijwillig aanboden om mee te helpen.
De volgende ochtend, toen we bij de burg aankwamen, werden we door de locale bouwvakker keihard uitgelachen. Annemijn en ik lieten ons natuurlijk niet kennen. Als echte bouwvakkers staken we een sigaret op, liepen naar de eerste beste rots die we zagen liggen. We verplaatsden het zonder geen gesteun of gekreun naar de andere kant van de heuvel. Zo leg je bouwvakkers het zwijgen op. Binnen drie uur lagen alle stenen beneden en kregen we applaus toe aan het einde van de avond tijdens de meeting

Einde van het COP avontuur
Het zo kwam al het moois aan z'n eind. Alle projecten zijn afgerond. De kinder garden is prachtig geworden, met allemaal muurbescchilderingen. De watertank is klaar voor gebruik en de brug is aan het uitharde.
Het afscheid viel me zwaar, maar het is goed zo! Mooie herinneringen vol met liefde en warmte en succes.

Nu op naar het volgende avontuur! Reizen door Bali..

X E.