Peru - Inka Heartland

Na een wat rommelige transit vlucht kwam ik 's avonds aan in Lima. Ik was een beetje onder de indruk. Miraflores, de wijk waar mijn hotel was, lag boven aan de berg. Het uitzicht was magisch! Ik was zo onder de indruk dat mijn maag nog en eens de tijd had om een misselijk gevoel op te wekken in de auto.

Ik verdronk bijna in zelfmedelijden, omdat ik mijn vriendje niet meer bij me had. De volgende ochtend besloot ik daarom om mezelf in een toeristenbus te plaatsen. Even wat afleiding en de stad verkennen. De stad is echt heel gaaf. Vooral omdat het boven op de berg ligt. Miraflores is hyper modern en ik moet een beetje acclimatiseren, omdat de Peruanen Engels spreken. Daar gaan we weer; ik bestel wat in het Spaans, krijg het antwoord in het Engels. Ik vertel dat ik m'n Spaans moet oefenen, zei geven als antwoord: ik moet mijn Engels oefenen.

De volgende dag vertrekken we rond het middag uur met de groep naar onze volgende bestemming. De groep is super gezellig. De jongste is 18, de oudste is 38. De groep bestaat bijna alleen maar uit mensen die al een tijdje aan het reizen zijn en een vakantie in een vakantie willen. Even zelf niet meer nadenken over welke bus je moet nemen en welk hostel je moet boeken.
De plaats, Paracas waar we aankomen is een soort van badplaats. Niet heel leuk en eigenlijk een beetje vies. 's Ochtends ga ik voor een early morning run met mijn tourgide Carlos, want 's middags staat alweer de volgende busrit op de planning naar Nasca.

Nasca staat voornamelijk bekent om de Nasca lines. Deze tekeningen kun je alleen zien vanaf het vliegtuig. Helaas had ik iets te veel nare verhalen gelezen over de vliegtuigen die zij gebruiken voor deze vlucht, dus was deze activiteit niet aan mij besteed. Waar ik wel veel zin in had was het sand boarden. Wat een adrenaline kick is dat. Op een snowboard ging ik liggend (head first) naar beneden met een bloedgang. Toen ik onder aan de zandvlakte stond, wist ik van gekkigheid niet of ik moest huilen, lachen, springen en zitten. Dus ontstond een combinatie van alle emoties. De buggies door de woestijn waren een niet mindere adrenaline kick. Wat een bijzondere ervaring. Denk alleen dat dit de eerste en laatste keer is dat ik zoiets doe. Ben bang dat ik de volgende keer een hartstilstand heb.

Van Nasca nemen de nachtbus naar Arequipa. Mijn reispillen doen goed zijn werk en hebben een dubbeleffect; ik word er heel slaperig van! De 10 uur in de bus vliegen dus zo voorbij en voor ik het weet wekt een vrolijke in de make up gezette Peruaanse dame me. Arequipa is muy frio! Wat heb ik me vergist in de temperaturen. Voor diegene die in de illusie leeft dat ik ' korte broeken weer' heb, heeft het flink mis. Ondertussen is er een extra dikke trui aanschaft, een winterjas en een haarband om mijn oren warm te houden.

Het vliegtuig bracht ons naar Cusco. Toen ik het vliegtuig uitstapte werd ik geconfronteerd met de hoogte. Eerder was ik al op 4950 meter boven zeeniveau geweest, maar daarna was ik snel weer de bus ingegaan en ging het prima. In Cusco ging alles even anders. Cusco ligt op 3380 meter boven zeeniveau en ik was behoorlijk ziek. Toen we 's ochtends aankwamen ben ik direct mijn bed ingegaan en kwam er 6 uur later uit. Mijn lieve roomie Lydia vond dat het genoeg was geweest en dat ik frisse lucht nodig had. Een lekkere kop thee en gezellig gezelschap deden me goed. Ik moest wel herstellen, want de volgende dag stond de vier daagse Inka Trail op me te wachten.Tijdens de Inka Trail zouden we weer worden geconfronteerd worden met flinke hoogte.

De Inka Trail is de meest favoriete track onder de backpackers naar de Machu Picchu. De totale afstand is (maar) 43km, maar de combinatie van klimmen en dalen maakt het een heftige track. De uitzichten naar bergtoppen met eeuwig sneeuw en alle inka ruin onderweg zorgen ervoor dat de trail wat dragelijker wordt. Alle nachten sliepen we in tentjes en omdat we hoog in de bergen zitten kan het kwik dalen naar 5 graden. Daarbij is het super vochtig en regent het vaak overdag. Er zijn geen douchevoorzieningen en een toilet in de natuur verkies ik boven de 'normale' toilet. Tijdens de tocht vraag ik me vaak af waarom ik dit in vredesnaam aan het doen ben. Vooral de tweede dag als we hike naar het hoogste punt van de trail; 4200m. Ik zie mensen onderweg flauw vallen, kokhalzen en huilen. Het is zeker een overwinning om boven te komen en het uitzicht te zien, maar we moeten al snel dalen, omdat het te koud is om zo hoog te blijven. De derde dag is ook alleen maar dalen en mijn knie laat merken dat hij dat niet zo leuk vindt. Twee keer hike in 1 maand kan volgens mij ook niet heel goed voor je zijn (Lost City trek in Colombia). Verzopen komen we rond de klok van 5 aanzetten bij het volgende kamp. Onze lieve porters verwelkomen ons met thee en een snack. De porters dragen onze spullen. Dat wil zeggen; alle tenten, stoeltjes, tassen, gasflessen, etc. En ja, porters zijn mensen, maar zeker niet van deze planeet. Zij vertrekken later dan wij van het kamp om alles op te ruimen en komen eerder aan en dan staat alles al klaar. Daarbij was er een kok aanwezig die zo door kon voor een ster. Echt ongelooflijk.
De vierde dag vertrekken we om 5:00 van het kamp om richting de Machu Picchu te gaan. Als we aankomen bij de Machu Picchu is deze bekleed met een dikke laag mist. Dat is nog eens een domper na vier dagen hike door regen en wind. Maar zoals hoe onvoorspelbaar het weer is (en helemaal in de bergen) trekt de mist na 10 minuten weg en zien we daar de Machu Picchu.
Nog even afdalen om uiteindelijk door de Machu Picchu heen te lopen. Eigenlijk ben ik er te moe voor. Dus zodra het onze gids zegt dat het klaar is en dat we het hebben gedaan, zit ik in de eerste beste bus naar beneden om een lekker kopje koffie te halen.

De volgende drie dagen zijn we Cusco om even bij te komen. De eerste dag liggen we eigenlijk allemaal in bed of hebben een massage. De volgende dag liggen we ook in bed, omdat we 's avonds uit zijn geweest. De derde dag liggen we ook in bed, omdat we nog steeds niet functioneren van dag 1 en 2. Kortom, we hebben goed ons best gedaan in Cusco!

Puno is onze bestemming om naar Lake Titticaca te gaan. Ik kijk er erg naar uit, want we zullen de nacht doorbrengen bij een gastgezin die aan het meer wonen. Eerst gaan we naar de eilanden om het meer die de bevolking zelf heeft gemaakt van riet. Dit deden zij om te ontsnappen van Spanjaarden. Bizar dat deze mensen nog steeds zo wonen. Ze zeggen dan ook dat je alleen zo kan wonen als je geboren bent op zo'n eiland. Na deze bijzondere ervaring vertrokken we naar Taquile Island voor een superlekkere lunch. Deze mensen wonen zo mooi! De boot brengt ons daarna naar ons gastgezin in Luquina. We worden verwelkomt met een traditionele dans en worden later zelf ook in deze kleding gehesen en is de dans aan ons. De kleding van de dames is kleurrijk en bestaat uit heel veel laagjes. Lekker warm! Het gastgezin waar ik verblijf is superlief. Ze leven van agricultuur en de toeristen die een nachtje komen slapen.De volgende dag helpen we de dochter en de zoon de schapen naar het land te brengen en geven we de koeien te eten. Het is zo relaxt hoe deze mensen leven. Er rijden geen auto's en er is eenmaal per dag een bus die naar Puno gaat. Waarschijnlijk romantischer ik het ook een beetje, want in de winter kan het -15 graden worden.

Terug in de boot richting Puno krijgen we wat minder nieuws te horen. De weg die wij moeten nemen richting La Paz (Bolivia) is bezet door de dorpelingen. Ze zijn aan het protesteren en hebben de burgemeester gekidnapt, omdat ze het niet eens zijn met de beslissingen. De lokale bevolking gaat voor gerechtigheid en neemt het heft in eigen handen. Omdat er waarschijnlijk meer dorpelingen zijn dan politie is er dus geen controle over de situatie. Wij zijn dus gestrand in Puno. De dorpelingen geven aan dat het vredige protest is en dat het binnen 48 uur is afgelopen. Laten we het hopen. Een aantal jaar geleden werd de burgemeester van een dorp nabij levend verbrand.

Voor ons is het nu even afwachten of we naar Bolivia kunnen gaan. Ik ga er vanuit dat het helemaal goed gaat komen. Ik vind het eigenlijk wel spannend. Heb ik weer een goed verhaal om te vertellen ;)