De rollator club

De bus richting Bolivia verliep voorspoedig. De dorpelingen hebben hun woord gehouden. Na 48 uur was de bezetting afgelopen. Er is onderweg niets meer van te merken. De burgemeester is in de gevangenis gezet. De dorpelingen zijn blij! Zij blij, wij blij. De grens oversteken is bizar. De douane kijkt nog eens in mijn paspoort. Hij zet een stempel op de eerste beste pagina en roept daarna ' adelante'. Het zal er wel bij horen.

Onderweg in de bus is mijn groepsgenoot uit de UK me telkens aan het pesten. "I know for sure you will end up with 50 year olds in your new group". Waarom ben je me zo aan het pesten?! Dat is echt niet aardig van je, reageer ik. Ik heb gewoon het gevoel, Elis. Prima, houd je gevoel voor jezelf. Mijn nieuwe tour wordt geweldig!

Ik kom net op tijd aan in La Paz. La Paz is zo anders dan alle andere plaatsen waar ik ben geweest. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Eerst even inchecken in het hotel. Mijn nieuwe kamergenoot is al in de kamer vertelt de jongen van de receptie. Ik loop richting de lift en er komt een wat oudere gezette dame de lift uitstappen. Op het moment dat ik de lift in ga en de deuren bijna sluiten, roept de man van de receptie. " Wacht, dat is je kamergenoot." De deuren sluiten en ik ben zo blij dat ik alleen in deze lift sta. O MY GOD! Ben ik toch wel een 50+ groep beland?!

Om 20:00 heb ik mijn Peru groep afgesproken in het Loki Hostel. Het moet een party hostel zijn en na een lange busrit hebben we allemaal wel behoefte aan een feestje. Eerst ga ik mijn nieuwe groep ontmoeten. Als ik de lobby in loop, zie ik alleen maar silver heads. Dit ga je niet menen. Uiteindelijk zie ik ook wat jongere binnenstromen, maar ik ben in shock. Ik zie een meisje zitten. Gok dat ze van mijn leeftijd is. Er gaat een soort van opluchting door me heen, maar het liefst ga ik zo snel mogelijk naar het Loki Hostel. Als het voorstel rondje is afgelopen, vlucht ik naar buiten. Ik denk te weten waar het Loki Hostel is, maar ik loop helemaal de verkeerde richting uit. De Bolivianen kijken naar me met een blik "wat doet dit blonde meisje in deze wijk, alleen in het donker". Deze blikken zeggen genoeg en ik houd de eerste beste taxi aan. Wat dacht ik?! Na 4 maanden reizen, moet ik beter weten. Eenmaal aangekomen in het Loki Hostel vertelt de dame bij de receptie dat de groep in de bar is. De bar blijkt een groot feest te zijn. Iedereen is in de party mood en de bar gaat meer door voor een soort club. Loki is echt een party hostel! Mijn groep kijkt me vragend aan... het enige wat ik uit kan brengen is: "shut up! And make sure my glass is always full this night!"

De volgende dag kom ik erachter dat mijn eerste indruk een beetje overtrokken was. Het klopt dat mijn groep anders is, maar al snel merk ik dat de gemiddelde leeftijd 35 jaar is. Er zijn een paar uitschieters, maar niet minder leuk. De reis door Bolivia, Argentinië en Chili is ook gewoon een heel ander soort reis. Bolivia is echt prachtig. Vooral voor de landschappen. De steden vind ik wat minder leuk. Ik kijk vooral uit naar de Salar de Uyuni. Salar de Uyuni is met een oppervlakte van 10.582 km2 de op een na grootste zoutvlakte van de wereld (de grootste zijn de Makgadikgadi zoutvlaktes). De surrealistische oppervlakte geeft genoeg inspiratie voor gekke foto's. Het is een groot speelterrein voor volwassen. Daarbij is Salar de Uyuni is meest indrukwekkende wat ik ooit heb gezien. Vanuit dit perspectief is de wereld wel degelijk plat!

Vanuit Salar de Uyuni reizen we richting San Pedro de Atacama (Chili). De reis brengt ons door een geweldig landschap. Bolivia is echt bij uitstek het mooiste land wat ik tot nu toe heb gezien. Daarentegen zijn de mensen een stuk minder gezellig. Mijn gids vertelt dat ze gewoon verlegen zijn, maar dat geloof ik niet. Verwacht geen glimlachje of een praatje (zelfs niet in het Spaans). Ik heb het gevoel dat toeristen het meest vreselijke is, wat ze ooit is overkomen. Maar zoals gezegd, Bolivia is een must see!

Vanuit San Pedro de Atacama reizen we verder naar Salta. De busrit duurt ongeveer 12 uur. Een lange zit, maar het landschap moet weer indrukwekkend zijn. Vanuit Salta nemen we de nachtbus naar Mendoza. Deze busrit duurt maar liefst 18 uur (kan niet wachten). En in Mendoza kan je me vinden op de bodega's. Wijn, wijn, wijn!